Anna Gicewicz

Jesienią ubiegłego roku, z racji na obecność rozlicznych przewlekłych problemów zdrowotnych mocno komplikujących mi życie, złożyłem do ZUS-u wniosek o przyznanie mi renty socjalnej. W związku z tym dostałem wezwanie na badanie u lekarza orzecznika ZUS, na które się stawiłem, a które przeprowadziła właśnie Anna Gicewicz. W jego trakcie wykazywała zachowania, które wskazywały na sugerowanie mi, że nie zasługuję na rentę socjalną. Na koniec podczas przedstawiania jej informacji na temat doświadczanych przeze mnie dolegliwości zdrowotnych poprosiła mnie o opuszczenie gabinetu, co uczyniłem, po czym do gabinetu chyba na jej prośbę weszła pracownica ZUS-u Agnieszka Jarząb. Obie potem ze sobą rozmawiały i była mowa o jakimś ,,odroczeniu''. Niedługo później Agnieszka Jarząb poprosiła mnie o przejście do innego pokoju, gdzie wręczyła mi wezwanie na badanie u lekarza konsultanta ZUS Krystyny Korejby. Finalnie Anna Gicewicz, kierując się m.in. nierzetelną i miejscami niezgodną ze stanem faktycznym opinią Krystyny Korejby, wydała orzeczenie stanowiące w istocie podstawę do odmowy przyznania mi prawa do pobierania renty socjalnej. Z perspektywy upływającego czasu odnoszę wrażenie, że ona już w trakcie badania mnie mogła zadecydować o wydaniu rzeczonego orzeczenia, a wizyta u równie antyobywatelskiego, co ona, lekarza konsultanta ZUS mogła mieć na celu jedynie znalezienie jakiejś dodatkowej podstawy do sporządzenia wspomnianego wcześniej orzeczenia, na zasadzie ,,Nie podjęłam tej decyzji arbitralnie. Na chwilę odroczyłam sprawę, żeby została przeprowadzona konsultacja u specjalisty. Specjalista uznał, że nie należy mu się renta socjalna, a ja wydałam orzeczenie w oparciu o jego opinię specjalistyczną.''. Tak to właśnie mogło być i pewnie było. Prawda jest więc niestety taka, że w polskim, antyobywatelskim systemie orzecznictwa o niepełnosprawności pomniejsze znaczenie mają dolegliwości zdrowotne i ich negatywny wpływ na życie - liczy się to, żeby realną pomoc od państwa polskiego uzyskała możliwie najmniejsza liczba osób niepełnosprawnych, a Anna Gicewicz w ten system się wpisuje. Pytanie jest zatem takie: czy człowiek, który nie ma empatii w stosunku do osób niepełnosprawnych, które potrzebują w życiu pomocy, będzie dobrym lekarzem? Nie sądzę.